Σήμερα αποχαιρετούμε με βαθειά συγκίνηση τον Βασίλη Λιανόπουλο, ένα επίλεκτο μέλος της εκπαιδευτικής κοινότητας αλλά και της κοινωνίας της Πάρου.
Ο Βασίλης Λιανόπουλος γεννήθηκε στην Απείρανθο της Νάξου και μεγάλωσε στο Φιλώτι. Μετά το πέρας των γυμνασιακών του σπουδών σπούδασε ελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κι υπηρέτησε την εκπαίδευση των νησιών μας για 35 χρόνια. Πρωτοδιορίστηκε στην Άνδρο όπου δίδαξε για ένα χρόνο στο εκεί Γυμνάσιο, στη συνέχεια υπηρέτησε για δύο (2) χρόνια στο Γυμνάσιο Μήλου κι αμέσως μετά για τέσσερα (4) χρόνια στη γενέτειρα του, στο Γυμνάσιο Νάξου. Μετά ήρθε στην Πάρο, όπου έγινε γι’ αυτόν η δεύτερη του πατρίδα. Νυμφεύτηκε την Τάρσα Τσαντάνη, επίσης εκπαιδευτικό φιλόλογο και απέκτησαν 4 παιδιά, τον Δημήτρη, τον Νίκο, την Άννα και τον Μανώλη.
Στην Πάρο υπηρέτησε αρχικά ως καθηγητής στο εξατάξιο Γυμνάσιο Πάρου κι από το 1981 με την ίδρυση του Λυκείου Πάρου αρχικά ως υποδιευθυντής, κι από το 1984 ως Λυκειάρχης στο Λύκειο της Πάρου. Υπήρξε ο μακροβιότερος διευθυντής του Λυκείου αφού θήτευσε στη διεύθυνσή του μέχρι το 1997. Ήταν ο άνθρωπος που ουσιαστικά συντέλεσε στη δημιουργία του κτηρίου και του σχολείου που βλέπουμε σήμερα. Στην αρχή, το Λύκειο συστεγαζόταν με το Γυμνάσιο. Με δική του φροντίδα μεταφέρθηκε στο υπάρχον κτήριο, ο ίδιος επέβλεπε τις εργασίες ολοκλήρωσής του, καθώς και την κάθε λεπτομέρεια. Με δικές του ενέργειες χτίστηκε η Αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, το γνωστό μας Πολυγωνικό. Φρόντιζε και νοιαζόταν το σχολείο σαν παιδί του. Ακόμη και μετά την συνταξιοδότησή του, πράγμα σπάνιο για εκπαιδευτικό και διευθυντή, επισκεπτόταν το σχολείο κι ενδιαφερόταν για ό, τι είχε σχέση με αυτό.
Το 1998 μετά από 35 χρόνια μιας πλούσιας εκπαιδευτικής πορείας μέσα από θέσεις ευθύνης και συνδικαλιστικής δράσης συνταξιοδοτήθηκε. Μετά από προτροπές φίλων, συναδέλφων αλλά και της οικογένειάς του ενασχολήθηκε με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, σε περιφερειακό επίπεδο κι εκλέχθηκε νομαρχιακός σύμβουλος, στις εκλογές του 1998, του 2002 και πρώτος επιλαχών το 2006, όπου στη συνέχεια αντικατέστησε τον παραιτηθέντα νομαρχιακό σύμβουλο προσφέροντας τις υπηρεσίες του στην Πάρο και στα άλλα νησιά για δέκα (10) και πλέον έτη, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του, ιδιαίτερα σε θέματα παιδείας. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την στάση του καθώς και τη μαχητικότητά του σε μικρά η μεγάλα προβλήματα της εκπαίδευσης, όχι μόνο της Πάρου, αλλά και των άλλων νησιών;
Όλη του η ζωή ήταν επικεντρωμένη στην εκπαίδευση κι αυτήν υπηρέτησε μέσα από τους πολλαπλούς ρόλους του και τη δράση του, ως εκπαιδευτικός, ως διευθυντής, ως συνδικαλιστής κι αιρετό μέλος του ΠΥΣΔΕ, του περιφερειακού συμβουλίου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αλλά κι ως νομαρχιακός σύμβουλος αφού είχε ως αρμοδιότητα τα θέματα παιδείας.
Τους μαθητές και τις μαθήτριές του τις νοιαζόταν και προσπαθούσε πάντοτε να τους βοηθήσει, όχι μόνο στον χώρο του σχολείου αλλά και αργότερα μετά την αποφοίτησή τους, στην κοινωνία και στον εργασιακό στίβο. Άνθρωπος δοτικός, ήθελε να προσφέρει τη βοήθειά του σε όλους, ιδιαίτερα στους πιο αδύναμους. Την ίδια ακριβώς στάση είχε κι απέναντι σε εμάς τους εκπαιδευτικούς. Νιώθαμε ότι είχαμε μια αγκαλιά που μάς προστάτευε. Το σχολείο δούλευε κι οι σχέσεις μεταξύ μας ήταν αρμονικές γιατί εκείνος πάντοτε το φρόντιζε. Αλλά κι όταν συνταξιοδοτήθηκε πάντοτε μάς νοιαζόταν, είτε μάς επισκεπτόταν, είτε μας τηλεφωνούσε να δει αν ήμασταν καλά.
Έζησε κι ευτύχησε να δει τα τέσσερα παιδιά του να σπουδάζουν να γίνονται επιστήμονες, να δημιουργούν τις δικές τους οικογένειες.
Ένας άνθρωπος που έτρεχε για όλους κι όλα, που λύγισε μόνο όταν χάθηκε τόσο άδικα ο γιος του Νίκος, αλλά εν τούτοις συνέχισε να αγωνίζεται για τον τόπο και τους ανθρώπους του, κυρίως τους νέους.
Ένας πραγματικά καλός άνθρωπος, ένας καλός οικογενειάρχης!
Ο Βασίλης Λιανόπουλος σφράγισε μια ολόκληρη εποχή κι άφησε το αποτύπωμά του στο Λύκειο Πάρου καθώς και πολύ όμορφες νοσταλγικές αναμνήσεις σε όλους εμάς που είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε μαζί του, εκπαιδευτικούς και μαθητές.
Δεν έλειπε, τον νιώθαμε πάντοτε κοντά μας και δίπλα μας. Το σχολείο το νοιαζόταν σαν στοργικός πατέρας, όπως κι εμάς τους εκπαιδευτικούς που συνεργαστήκαμε μαζί του. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε, άρχισε να ξεχνάει, πρόσωπα κι ονόματα. Εν τούτοις το Λύκειο ποτέ δεν το ξέχασε. Πάντοτε ρωτούσε για το σχολείο, χαιρόταν με τις επιτυχίες του, όπως χαιρόταν για τα παιδιά του. Ένιωθε περηφάνια για κάθε επίτευγμα, είτε των μαθητών είτε του σχολείου. Η ζωή του όλη ήταν συνυφασμένη με αυτό.
Αγαπημένε μας Διευθυντή,
η απώλειά σου είναι οδυνηρή για όλους εμάς που σε γνωρίσαμε και σε ζήσαμε.
Ήσουν ένας άνθρωπος που δημιουργούσες ζεστή ατμόσφαιρα κι άνεση. Θυμάμαι τα γέλια μας, τα αστεία, τις εκδρομές, τις γιορτές, όπου πάντοτε πρωτοστατούσες.
Μας δίδαξες με την στάση σου πολλά. Περισσότερο από όλα υπήρξες ένας άνθρωπος με έμφυτη καλοσύνη, βαθιά πιστεύω και ιδανικά, υπόδειγμα καλοψυχίας, προσφοράς, συμπαραστάτης και βοηθός, συνάδελφος, αγαπημένος.
Μαζί σου αποχαιρετούμε και μια εποχή όπου ο εκπαιδευτικός δεν δίδασκε απλώς, αλλά ήταν ουσιαστικό μέρος της ζωής των μαθητών του, όχι μόνο κατά τη διάρκεια των σχολικών χρόνων, αλλά και μετά. Ήταν σύμβουλος, βοηθός, είχε ένα διαρκές νοιάξιμο γι’ αυτούς· γιατί η αλληλεγγύη κι η αγάπη ήταν πρωταρχικές αξίες, πόσω μάλλον σε κοινωνίες μικρές όπου η αίσθηση του συνανήκειν ήταν έντονη και προφανής. Κι εσύ ως γνήσιο τέκνο της εποχής σου υπηρέτησες τις αξίες αυτές πιστά και απαρέγκλιτα, σε όλη τη διάρκεια της ζωής σου.
Κύριε Βασίλη, σε ευχαριστούμε για όσα μας δίδαξες με το ήθος σου, για τη δύναμη που μας έδινες, για την άπλετη καλοσύνη και την πατρική μέριμνα προς όλους εμάς, τους μαθητές και τους συναδέλφους σου!
Στους οικείους σου, ιδιαιτέρως στην σύζυγό σου Τάρσα, στα παιδιά σου Δημήτρη, Άννα και Μανώλη και στα εγγόνια σου, απευθύνουμε τα πιο ειλικρινή μας συλλυπητήρια.
Θα μας λείψεις κύριε Βασίλη… Πάντοτε θα σε θυμόμαστε με αγάπη! Καλό σου ταξίδι!
Η Διευθύντρια
Ιφιγένεια Χατζηγεωργίου
φιλόλογος
